Deze bonen zijn bijna klaar om te oogsten. Wat we een koffieboon noemen, zijn eigenlijk de zaden van een kersenachtige vrucht. Koffiebomen produceren bessen, koffiekersen genaamd, die felrood worden als ze rijp en klaar zijn om te plukken. De vrucht komt voor in trossen langs de takken van de boom.
Een koffieboon is een zaadje van de Coffea-plant en de bron voor koffie. Het is de pip in de rode of paarse vrucht die vaak een kers wordt genoemd. Net als gewone kersen is de koffievrucht ook een zogenaamde steenvrucht. Hoewel de koffiebonen technisch gezien geen bonen zijn, worden ze als zodanig aangeduid vanwege hun gelijkenis met echte bonen.
De vruchten; kersen of bessen, bevatten meestal twee stenen met hun platte zijkanten bij elkaar. Een klein percentage kersen bevat één zaadje, in plaats van de gebruikelijke twee. De peaberry komt slechts tussen 10% en 15% van de tijd voor, en het is een vrij algemeen (maar wetenschappelijk onbewezen) overtuiging dat ze meer smaak hebben dan normale koffiebonen. Net als paranoten (een zaadje) en witte rijst bestaan koffiebonen voornamelijk uit endosperm.
De bonen die we roosteren, malen en zetten om koffie te zetten, zijn de zaden van een vrucht. De koffieplant produceert koffiekersen en de bonen zijn de zaden erin. Wat we een koffieboon noemen, is het zaad van de koffiekers, het zaaddragende lichaam gevormd uit een bloem. Als het rijp is, is het rood, hoewel sommige soorten paarsachtig zijn en sommige zelfs geel zijn.
Het heeft een dunne schil, dunne pulp en een grote verhouding tussen zaad en totaal volume. Dat is echter goed, want de vrucht is hier niet de prijs. Omdat er niet veel „fruit” is, ook al is het eetbaar, wordt er weinig mee gedaan. Het wordt meestal gecomposteerd om voeding terug te geven aan de bodem.
Van sommige Kona-boeren is bekend dat ze het gebruiken om gelei te maken om op de boerenmarkt te verkopen en anderen maken thee van de huiden die tijdens de verwerking zijn verwijderd. Maar de echte ster is het zaad zelf. De koffieplant is een fruitboom. De vruchten lijken qua uiterlijk op bessen.
Ze beginnen groen en als ze rijpen, worden ze roder. Koffie groeit op struiken en struiken, en die struiken produceren kleine rode vruchten die koffiekersen worden genoemd. De koffiebonen zijn de zaden van die kleine rode vruchten. Met de natte methode weken en fermenteren de meeste koffietelers de zaden om de overblijfselen van het vruchtvlees of fruit rond de boon te verwijderen.
Soms wordt het product ook wel koffie-kersenthee genoemd, omdat het meer lijkt op thee dan op koffie. De koolhydraatfractie van groene koffie wordt gedomineerd door polysacchariden, zoals arabinogalactan, galactomannan en cellulose, wat bijdraagt aan de smaakloze smaak van groene koffie. De oude legende over hoe koffie werd ontdekt, is dat de Ethiopische herder Kaldi merkte dat zijn geiten plotseling veel energie hadden na het eten van koffiekersen. Dus, om dit af te ronden, wat we zien als een „koffieboon” is eigenlijk het zaad van de koffiekers, een „steenvrucht van de koffieboom” (die eigenlijk geen boom is).
Met dit proces verspreiden ze de koffiekersen in de zon, draaien en draaien ze regelmatig, waardoor ze op natuurlijke wijze kunnen drogen. Als je echter nieuwsgierig bent naar de smaak van de koffiekers en je kunt geen koffieboerderij bezoeken, moet je cascara-thee proberen. Koffiebonen zitten boordevol voedingsstoffen, waaronder riboflavine, mangaan, kalium, magnesium en niacine. Hoewel ze veel op bonen lijken, zijn koffiebonen eigenlijk het zaad, of de put, van de vrucht die groeit op koffiebomen.
Koffieplanten groeien binnen een bepaald gebied tussen de Kreefttropen en Steenbok, de bonengordel of koffieband genoemd. Elke boom is bedekt met groene, wasachtige bladeren die in paren groeien en koffiekersen groeien langs de takken. Hoe ouder de koffieboom, hoe meer koffiekersen hij kan produceren, dus soms worden ze uit de boomtak geplukt om veel kersen tegelijk te verzamelen.
